آمپها از نظر تعداد وروودی و خرجی که میگیرند به انواع مونو ( تک کانال ) ، استریو ( دو کانال ) ، سه کانال ( ترکیب یک مونو و یک استریو ) ، چهار کانال ( ترکیب دو استریو ) ، پنج کانال ( ترکیب دو استریو و یک مونو ) و نهایتا شش کانال ( ترکیب سه استریو ) تقسیم بندی میشوند.
آمپ استریو دو تا ورودی RC از هدیونیت میگیره که یکیش صدای چپ یا left رو منتقل میکنه و اون یکی راست یا right رو و سیگنال دریافتیش رو به صورت استریو روی دو تا باند پخش می کنه که چپ و راست ماشین قرار میگیرند و به زبون دیگه به ازای دو ورودی چپ و راستی که از هدیونیت میگیره دو خروجی چپ و راست داره. آمپهای استریو برای توان دهی به باندهای داخل ماشین که چپ و راست هستند مناسب هستند.
اما آمپ مونو دو ورودی آر سی برا چپ و راست از هدیونیت دریافت می کنه ولی اون رو تبدیل میکنه به یه خروجی مونو و غیر استریو برای ساب ووفر و خروجی این آمپها دیگه چپ و راست ندار و برای ساب ووفر که یه درایور تنها هست مناسب هستند. البته آمپهای استریو هم با عملی معروف به بریج کردن، دو کانال خروجیشون تبدیل به یک کانال میشه و صدای خروجیشون هم از استریو به مونو تبدیل میشه.
فرق مهم بعدی آمپ مونو با آمپ استریو بازه فرکانسیش هستش. به آمپ های استریو آمپ فول رنج هم گفته میشه. چون بازه پخش فرکانسهای صوتیشون، کامل سیستم شنوایی انسان رو پوشش میده و کمی بیشتر( شنوایی انسان در بازه 20 هرتز تا 20 کیلو هرتز هستش, علتی که بیش از این بازه تا حدودی مورد پوشش قرار میگیره توسط سیستمهای صوتی این هستش که شنوایی انسان خارج این بازه ناگهان صفر نمیشه و خارج این بازه انسان کمی شنوایی داره تا شنواییش صفر شه ). اما آمپ مونو بازه فرکانسی که تقویت و پخش می کنه خیلی محدودتر هستش و معمولا از بازه 10 تا 500هرتز بیشتر نمیشه که خیلی خیلی از بازه 10 تا 40 کیلو هرتز که تو آمپهای فول رنج هست به طور مثال کوچیک تره. این امر برای آمپ مونو چند مزیت ایجاد میکنه برای استفاده در ساب ووفر به نسبت آمپ های فول رنج بریج شده. اولا فرکانسهای بالا که حضورشون در ساب مطلوب نیستند توسط این آمپ پخش و تقویت نمیشند و در قدم بعدی مدار های این آمپ با توجه به کوچکتر بودن بازه فرکانسی, تخصصی تر هستند برای اون بازه کاری به نسبت آمپهای فول رنج. همچنین عدم وجود مدارهای استریو و تمرکز بر مونو دقت کار رو افزایش میده. البته برای آمپهای فول رنج هم میشه فرکانس رو فیلتر کرد تا فرکانس های مطلوب به ساب بره. در قدم آخر آمپهای مونو ممکنه یه سری فیلتره و تنظیمات مخصوص ساب داشته باشند که روی آمپهای فول رنج وجود نداره. یه چیز دیگه این که آمپهای مونو نه تنها بر روی چهار اهم و دو اهم استیبل هستند, بلکه اکثرا روی یک اهم هم استیبل هستند!!!! ​ در صورتی که 90 در صد آمپهای فول رنج بعد از عملیات بریج کردن حتی دیگه رو 2 اهم هم استیبل نیستند و فقط بهشون چهار اهم میشه وصل کرد. در ضمن بریج کردن کیفیت و دقت صدا رو کم می کنه. در کل برای ساب آمپ مونو بسیار توصیه شده تر از آمپ های فول رنج هستش. آمپهای مونو رو هم معمولا با بازه قدرتی خیلی بالاتر هم میسازند به خاطر ماهیت ساب.

اما آمپهای دیگه که تعداد کانال بیشتری دارند، ترکیب همین آمپهای استریو و مونو هستند. هدف از ساخت این آمپها کاهش فضای اشغال شده توسط آمپ در ماشین و سهولت نصب و گاها ذخیره مقداری پول هستش. به طور مثال کسی که میخواددو جفت باند برای جلو و عقب ماشین نصب کنه، به جای دو تا آمپ استریو برای جلو و عقب میتونه یه آمپ چهار کانال بگیره که چهار ورودی RC میگیره که دو به دو چپ و راست هستند و یکیشون برای جلو و اون یکی مال عقبه و چهار خروجی که دو به دو چپ و راست هستند و جلو و عقب دارند برای چهار باند داخل اتاق بفرسته. یا مثلا کسی که یه جفت باند و یه ساب داره، میتونه یه آمپ سه کانال به جای یک مونو و یک استریو خریداری کنه.
عملیات بریج کردن هم بر روی آمپهای چهار کانال به بالا معمولا به دو صورت انجام میشه. یکی این که یکی از آمپهای داخلی که استریو باشه تبدیل به مونو بشه و حالت دیگه این که دو آمپ استریو با هم ترکیب شند و یه آمپ استریو قویتر بسازند. مثلا یه آمپ چهار کانال رو میشه به دو روش زیر بریج کرد. اولین روش این که کانال 3 و 4 رو با هم بریج کنیم و تبدیل به یک کانال مونو کنیم و کانال 1 و 2 استریو بمونند و آمپ چهار کانال رو تبدیل به سه کانال بکنیم و حالت دوم این که کانالهای چپ و راست با هم ترکیب شند و یه آمپ استریو جدید خیلی پرقدرت بسازند. در کل توصیه میشه اگه میونید از عمل بریج کردن تو آمپ به علت کاهش کیفیت و دقت خودداری کنید اگه آپشن دیگه ای در دسترستون هست.